In memoriam: Eva Johanna den Blaauwen-van der Bilt
Eva werd in 1936 geboren in Den Haag als tweede van drie kinderen. Vader was organist en gaf piano- en orgellessen. Voor al die lessen vroeg hij dermate weinig geld dat moeder sprak van een arm gezin. Heel vaak wanneer het volle maan was, zei ze dat dit haar herinnerde aan de oorlogsjaren. Bij gebrek aan elektriciteit zat het gezin bij het licht van de maan aan de warme maaltijd of wat daarvoor moest doorgaan. Als kind was al duidelijk dat ze haar muzikaliteit van haar vader geërfd had. Hoorde ze een melodietje, dan kon ze dat direct harmoniseren en tweehandig spelen, iets waar ik haar vaak om benijd heb. In eerste instantie ging ze als 17-jarige werken in Noordwijk in een inrichting voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze werd letterlijk voor de leeuwen gegooid, wist van toeten noch blazen, maar heeft aan een van haar collega’s wel een vriendschap van 64 jaar overgehouden. Daarna volgden een paar jaar op kantoor. Toen ze na een lange verlovingstijd in 1960 met haar man Wim trouwde, wist ze één ding zeker: ze wilde moeder van zes kinderen worden. Maar toen er eenmaal twee jongens en twee meisjes waren, vond ze het goed. Eva was iemand met een groot hart voor kinderen. Ook voor anderen, ongeacht leeftijd en achtergrond, had ze altijd belangstelling. Contacten leggen vond ze niet moeilijk en een ieder die haar sympathie had, kon rekenen op haar niet aflatende loyaliteit. Toen de kinderen eenmaal de deur uit waren, kwam er ruimte om haar ambities te gaan volgen. Op advies begon ze op 58-jarige leeftijd met de vooropleiding voor de Schumann academie, een deeltijdopleiding vergelijkbaar met het conservatorium. Ze volgde wekelijks lessen in Den Haag en Utrecht, las Engelstalige boeken en studeerde als was het een dagtaak. Na enkele jaren begon ze met lesgeven, hetgeen ze uiteindelijk 20 jaar heeft volgehouden.
Eva eiste weinig aandacht voor zichzelf op en ze zag zelden een reden om te klagen of protest aan te tekenen. Ze was ook heel invoelend. Vertelde je haar iets over de verwondingen die iemand opgelopen had, was haar reactie standaard: “O nee, dat wil ik helemaal niet horen!” Alle ellende die een ander overkwam, voelde ze namelijk direct terug in haar eigen lichaam. Juist omdat ze nooit ziek was, kwam haar ziekte hard aan. Eva was altijd één brok energie, draaide nergens haar hand voor om en was ook vast van plan om op 1 september haar pianolessen weer op te pakken. De diagnose “acute leukemie met uitzaaiingen in de botten” en “een gemiddelde levensverwachting van 9 maanden” kwam dan ook als een enorme schok. Afgelopen dinsdag mocht ik zelf afscheid nemen van Eva. Ik mocht haar nog zegenen en zeggen dat ze haar leven nu los mocht laten. Twee uur later overleed ze. Zaterdag 7 oktober hebben wij in een dankdienst voor haar leven stilgestaan bij de tekst op haar rouwkaart:
Hoe zal ik den Here vergelden
al zijn weldaden jegens mij?
Den beker der verlossing zal ik opheffen,
ik zal den naam des Heren aanroepen.
Psalm 116:12 en 13

Op 3 oktober overleed Eva den Blaauwen na een korte ziekte. Een vertrouwd gezicht in de kerk zullen wij missen. Prachtig kon zij piano spelen en altijd een opgeruimd humeur. Rust in vrede.